Une zailetan gaude, gure herrietako hiritarrok hilabete baino gehiago daramagu gure etxeetan sartuta.
Baina hori ez da guztion egoera. Kapitalerako “produktiboak ez diren” pertsonek bakarrik daukate etxean egoteko agindua. Hau da, haurrak, ikasle gazteak eta langabeak, etxetik kanpo lanik ez daukaten emakumeak, enpresa txikiak itxi behar izan dituzten gizon eta emakume autonomoak, eta adineko pertsonak, adineko emakumeak eta gizonak eta pentsiodunak.
Estatistika ofizialek beti esan ohi digute, bakarrik bizi diren emakumeak gizonak baino gehiago direla, eta osasun, gizarte eta ekonomia-ziurgabetasun handiko une hauetan, krisialdi honi bakardadean aurre egin behar dioten adineko emakumeak ere askoz gehiago dira.
Gaur egun, gure hiri eta herrietan, milaka adineko emakume daude beren etxeetan bakarrik, erantzukizun indibidual eta sozial handiarekin. Eta, hala ere, ahanzturarik handienak dira.
Erosketak egitera ere ez ateratzen saiatzen ari diren emakumeak, askotan horretarako ezintasuna dutelako, eta, beste batzuetan, babes-neurri egokirik ez edukitzeagatik, kutsatzeko arrisku handian daudelako . Gizarte-diziplinako ariketa eredugarria egiten ari diren emakumeak, eguneroko bizimodua antolatzen dutenak, oinezkoen lanak egoera larri horretatik aterako gaituela sinetsita.
Emakume jakitun direnak, norberaren ekarpenik gabeko sumindurak ez duela ezertarako balio eta nolabait mesfidati agintari askoren hitzekin.
Pertsona horiek, adineko emakume horiek, garai gogorrak bizi izan zituzten, gerra, gerraostea, gosea, gabeziak. Eta miseriazko pentsioekin zahartzaroa duintasunez eramaten jakin izan dute, eta pentsiodunen borrokan lehen lerroan egon direnak.
Bakarrik bizi diren emakumeak, seguru asko une askotan larrituta, baina eutsi eta irabazteko behar besteko sendotasunarekin.
Plazetan berriro besarkatuko ditugun emakumeak, gure duintasunaren pankartak zabaltzen ditugunean. Aurrera!